40 વર્ષ જૂના બળાત્કાર કેસમાં ચુકાદો આપતી વખતે સુપ્રીમ કોર્ટે એક મહત્વપૂર્ણ ટિપ્પણી કરી છે. સુપ્રીમ કોર્ટે કહ્યું કે ગુના સાબિત કરવા માટે પ્રાઈવેટ પાર્ટ પર ઈજાના નિશાન હોવા જરૂરી નથી. આ માટે અન્ય પુરાવાઓનો પણ આધાર તરીકે ઉપયોગ કરી શકાય છે. એક ટ્યુશન શિક્ષક પર પોતાની જ વિદ્યાર્થિની પર બળાત્કાર કરવાનો આરોપ લાગ્યો હતો. શિક્ષકે કહ્યું કે પીડિતાના ગુપ્ત ભાગો પર કોઈ નિશાન નથી અને તેથી બળાત્કાર સાબિત થઈ શકતો નથી. તેમણે કહ્યું કે પીડિતાની માતાએ તેમના પર ખોટો આરોપ લગાવ્યો હતો.

બંને દલીલોને ફગાવી દેતા, જસ્ટિસ સંદીપ મહેતા અને પ્રસન્ના બી.ની બેન્ચે કહ્યું કે મેડિકલ રિપોર્ટમાં કોઈ ઈજાના નિશાન મળ્યા નથી. જોકે, આ અન્ય પુરાવાઓને અવગણવાનું કારણ ન હોઈ શકે. ન્યાયાધીશ વરાલેએ કહ્યું કે, દરેક બળાત્કારના કેસમાં પીડિતાના શરીર પર ઈજાના નિશાન જોવા મળે તે જરૂરી નથી. કોઈપણ કેસ સંજોગો પર આધાર રાખે છે. તેથી, બળાત્કારના આરોપને સાબિત કરવા માટે પીડિતાના શરીર પર ઈજાના નિશાન જરૂરી ગણી શકાય નહીં.

પીડિતાની માતા સામે આરોપી દ્વારા લગાવવામાં આવેલા આરોપો અંગે બેન્ચે કહ્યું કે આ કેસમાં આવા મામલાઓમાં જવાનો કોઈ અર્થ નથી. અમને એવું કોઈ કારણ મળ્યું નથી કે કોઈ માતા પોતાની દીકરીને પીડિત બનાવે અને શિક્ષકને ફસાવવા માટે ખોટો કેસ નોંધાવે. આનો માતાના પાત્ર સાથે કોઈ સંબંધ નથી. આ કેસને ત્રિ-સ્તરીય ન્યાયિક પ્રણાલીમાંથી પસાર થવામાં 40 વર્ષ લાગ્યા.

આ ઘટના ૧૯૮૪માં બની હતી અને ટ્રાયલ કોર્ટે ૧૯૮૬માં જ આરોપીને દોષિત ઠેરવ્યો હતો. આ પછી મામલો અલ્હાબાદ હાઈકોર્ટમાં ગયો. અહીં ટ્રાયલ કોર્ટના નિર્ણયને સાચો જાહેર કરવામાં 26 વર્ષ લાગ્યા. આ પછી, સુપ્રીમ કોર્ટમાં નિર્ણયને સમર્થન આપવામાં બીજા 15 વર્ષ લાગ્યા. એવો આરોપ મૂકવામાં આવ્યો હતો કે ૧૯ માર્ચ, ૧૯૮૪ના રોજ, ટ્યુશન શિક્ષકે બે અન્ય વિદ્યાર્થિનીઓને બહાર મોકલી દીધી હતી અને પછી પીડિતા પર જાતીય હુમલો કર્યો હતો. બે છોકરીઓએ દરવાજો ખખડાવ્યો પણ શિક્ષકે દરવાજો ખોલ્યો નહીં. આ પછી પીડિતાની દાદી આવી અને તેને બચાવી. જ્યારે છોકરીના પરિવારે એફઆઈઆર નોંધાવવાનો પ્રયાસ કર્યો ત્યારે આરોપી પક્ષના લોકોએ તેમને ધમકી આપી. આ પછી પણ, થોડા દિવસો પછી એફઆઈઆર દાખલ કરવામાં આવી.